ΜΗΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ ΕΧΩΝ ΗΜΕΡΑΣ 31
Η ΗΜΕΡΑ ΕΧΕΙ ΩΡΑΣ 9 ΚΑΙ Η ΝΥΞ ΩΡΑΣ 15

 

ΤΗ Α’ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Προφήτου Ναούμ.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος γ’

Μεγάλη τού Σταυρού σου

Η χάρις τού Αγίου Πνεύματος εσκήνωσεν, εν σοί Θεού Προφήτα, καί τής ιδίαςαίγλης απειργάσατο, λαμπάδα περιφανεστάτην, καί διά σού θεσπίζει, τά μέλλοντα, Νινευϊ τή μεγάλη.

Νεφέλη φωτοβόλος ώφθης αποστάζουσα, Ναούμ Θεού Προφήτα, θεογνωσίας όμβρον, καί επότισας τό πόμα τής θεοκρισιας Νινευϊτών τήν πόλιν, ασέβειαν, ωδινήσασαν αύθις.

Ευκλείας ακηράτου μέτοχος γενόμενος, Ναούμ Θεού Προφήτα, καί απορρήτου δόξης, καί χαράς τής ανεκφράστου, καί τρυφής ενθέου, υπέρ ημών δυσώπει, θεόπνευστε, τόν τών όλων Δεσπότην.

Δόξα… Καί νύν... Θεοτοκίον

Μεγάλης διά σού ευεργεσίας Άχραντε, τυχόντες σύν Προφήταις, γεραίρομεν τόν τόκον σου, τόν καί καταξιώσαντα, εκ μήτρας σου τεχθήναι, δι’ άκραν ευσπλαγχνίαν, καί αναπλάσαντα τών ανθρώπων τό γένος.

Η Σταυροθεοτοκίον

Oρώσα τόν εκ σού τεχθέντα Παναμώμητε, κρεμάμενον εν ξύλω, άπνουν πικρώς εβόας, Ποθεινότατόν μου Τέκνον, πώς έδυ τό τής μορφής σου κάλλος, εκόν κρυβέν, τή σκιά τού θανάτου;

Εις τόν Στίχον

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Απολυτίκιον  Ήχος β’

Tού Προφήτου σου Ναούμ τήν μνήμην, Κύριε εορτάζοντες, δι’ αυτού σε δυσωπούμεν, Σώσον τάς ψυχάς ημών.

Καί τά λοιπά τού Εσπερινού καί Απόλυσις.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, λέγονται οι Kανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Προφήτου, ού η Ακροστιχίς.

Ναούμ τό λήμμα συντόνως επαινέσω. Θεοφάνους.

Ωδή α’  Ήχος πλ. α’

«Ίππον καί αναβάτην, εις θάλασσαν Ερυθράν, ο συντρίβων πολέμους, εν υψηλώ βραχίονι, Χριστός εξετίναξεν, Ισραήλ δέ έσωσεν, επινίκιον ύμνον άδοντα».

Ναούμ τό θείον λήμμα, τής δίανοίας σου, τής ενθέως ληφθείσης, υπό Θεού θεόληπτε, καί τούτου τή χάριτι, λαμπομένης βλέποντες, μακαρίζομέν σε Πανάριστε.

Άνωθεν ενηχούσα, Προφήτά σου τή ψυχή, η τού Πνεύματος χάρις, προφητικήν ενέργειαν, αξίως ενέπνευσε, καί θεόπνουν γλώσσάν σοι, κατεσκεύασεν αξιάγαστε.

Όργανον ανεδείχθης, ανακρουόμενον, τώ τού Πνεύματος πλήκτρω, τόν ζηλωτήν Θεόν ανυμνών, καί πάσι φθεγγόμενον, τής ενθέου κρίσεως, το αδέκαστον Παναοίδιμε.

Θεοτοκίον

Υπερευλογημένη, Παρθένε πάναγνε, τούς σέ πίστει καί πόθω, οία Θεού Μητέρα σεπτήν, υμνούντας διάσωσον, τών κινδύνων λύουσα, τήν ατίθασον αγριότητα.

Ωδή γ’

«Ο πήξας επ’ ουδενός τήν γήν τή προστάξει σου, καί μετεωρήσας ασχέτως βρίθουσαν, επί την ασάλευτον Χριστέ, πέτραν τών εντολών σου, τήν Εκκλησίαν σου στερέωσον, μόνε αγαθέ καί φιλάνθρωπε».

Μεθέξει θεοποιού τε καί θείου Πνεύματος, τήν ψυχήν εγένου φωτοειδέστατος, όθεν καί τά πόρρω φανερώς, πάσι προκαταγγέλλειν, εκ θειοτέρας επιπνεύσεως, σύ προεχειρίσθης θεόπνευστε.

Τό κρίμα τής κατά τών εχθρών εκδικήσεως, προεώρας Μάκαρ θεοπτικώτατα, τών καταφρονούντων δυσσεβώς, θείας μακροθυμίας, καί ανοχής τε καί χρηστότητος, εξ αθεραπεύτου κακότητος.

Θεοτοκίον

Ο πάλαι εξ ουδενός ποιήσας τά σύμπαντα, εκ τής σής αγίας γαστρός προέρχεται, άνθρωπος γενόμενος Αγνή, υπό φιλανθρωπίας, διαφερόντως ο Φιλάνθρωπος, ίνα τούς ανθρώπους λυτρώσηται.

Ο Ειρμός

«Ο πήξας επ’ ουδενός τήν γήν τή προστάξει σου, καί μετεωρήσας ασχέτως βρίθουσαν, επί την ασάλευτον Χριστέ, πέτραν τών εντολών σου, τήν Εκκλησίαν σου στερέωσον, μόνε αγαθέ καί φιλάνθρωπε».

Κάθισμα  Ήχος πλ. α’

Τόν συνάναρχον Λόγον

Αμιγή χαρακτήρων τών κάτω ένδοξε, σύ τόν νούν κεκτημένος, τού θείου Πνεύματος, καθαρώτατον Ναούμ δοχείον γέγονας, τάς ελλάμψεις τάς αυτού, εισδεχόμενος λαμπρώς, καί πάσι διαπορθμεύων, δίό σε εκδυσωπούμεν, υπέρ ειρήνης τού κόσμου πρέσβευε.

Θεοτοκίον

Τό εξαίσιον θαύμα τό τής συλλήψεως, καί ο άφραστος τρόπος ό τής κυήσεως, εν σοί εγνώρισται Αγνή αειπάρθενε, καταπλήττει μου τόν νούν, καί εξιστά τόν λογισμόν, η δόξα σου Θεοτόκε, τοίς πάσιν εφαπλουμένη, πρός σωτηρίαν τών ψυχών ημών.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τώ Σταυρώ τού Υιού σου θεοχαρίτωτε, τών ειδώλων η πλάνη πάσα κατήργηται, καί τών δαιμόνων η ισχύς καταπεπάτηται, διά τούτο οι πιστοί, κατά χρέος σε αεί, υμνούμεν καί ευλογούμεν, καί Θεοτόκον κυρίως ομολογούντες, σέ μεγαλύνομεν.

Ωδή δ’

«Τήν θείαν εννοήσας σου κένωσιν, προβλεπτικώς ο Αββακούμ, Χριστέ εν τρόμω εβόα σοι, Εις σωτηρίαν λαού σου, τού σώσαι τούς χριστούς σου ελήλυθας».

Λαμπόμενος τή αίγλη, τού Πνεύματος, Νινευϊτών τήν απειλήν, τής ερημίας προήγγειλας, τής τού Θεού δυναστείας, προφαίνων θεοφάντορ τό άφυκτον.

Η κρίσις η δικαία τού κτίσαντος, καταψηφίζεται δεινήν, πανωλεθρίαν λαού δυσμενούς, ως προφητεύων εφθέγξω, Ναούμ Θεού Προφήτα πανόλβιε.

Μετοίω κοσμουμένη φρονήματι, η τού Προφήτου σου ψυχή, πρός θεοπτίαν τήν σήν Αγαθέ, υπερφυώς ανηνέχθη, καί θείας θεωρίας λαμπρότητα.

Θεοτοκίον

Μαρία η Κυρία τής κτίσεως, ως Βασιλέα τού παντός, τεκούσα μόνη πανύμνητε, τής τών παθών τυραννίδος, ελεύθερόν με δείξον πρεσβείαις σου.

Ωδή ε’

«Ο αναβαλλόμενος φώς ως ιμάτιον, πρός σέ ορθρίζω, καί σοί κραυγάζω, Τήν ψυχήν μου φώτισον, τήν εσκοτισμένην, Χριστέ ως μόνος εύσπλαγχνος».

Άμωμον καί άληπτον, βίον κτησάμενος, τής ενεργείας καί φωταυγίας, τού Αγίου Πνεύματος, Ναούμ ηξιώθης, Προφήτα θαυμαστότατε.

Σάρκα καθυπέταξας, τώ αυτοκράτορι νοϊ προθύμως, τάς αναβάσεις εν καρδία θέμενος, όθεν εμφανείας, θεοπρεπούς επέτυχες.

Υπέρ τά ορώμενα, τά προτερήματα, τών προφητεία τετιμημένων, δι’ αυτών γάρ φθέγγεται, τό Άγιον Πνεύμα, τό αγαθόν καί Κύριον.

Θεοτοκίον

Νούς ουδέ ουράνιος, όντως δυνήσεται, σέ Θεοτόκε υμνείν αξίως, τόν γάρ Κτίστην τέτοκας, τόν ταίς ουρανίαις, υμνούμενον δυνάμεσιν.

Ωδή ς’

«Μαινομένην κλύδωνι, ψυχοφθόρω Δέσποτα Χριστέ, τών παθών τήν θάλασσαν κατεύνασον, καί εκ φθοράς, ανάγαγέ με ως εύσπλαγχνος».

Τόν τής θείας χάριτος, πεφηνότα, τέμενος πιστοί, καί δοχείον άχραντον γενόμενον, τής υπέρ νούν, θεοφανείας υμνήσωμεν.

Ο τού θείου Πνεύματος, δεδεγμένος, άδυτον αυγήν, καί τόν νούν θειότερον κτησάμενος, τούς ευσεβείς, πρός υμνω δίαν προτρέπεται.

Θεοτοκίον

Νοεραί δυνάμεις σε, καί ανθρώπων, πάσαι γενεαί, ως Θεόν γεννήσασαν δοξάζουσι, διαπαντός, ευλογημένη Πανάμωμε.

Ο Ειρμός

«Μαινομένην κλύδωνι, ψυχοφθόρω Δέσποτα Χριστέ, τών παθών τήν θάλασσαν κατεύνασον, καί εκ φθοράς, ανάγαγέ με ως εύσπλαγχνος».

Συναξάριον

Τή Α’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Προφήτου Ναούμ.

Στίχοι

·   Ναούμ, τόν Ελκεσαίον εκπεπνευκότα,

·   Έλκει πόθος με σμυρνίσαι σμυρνή λόγου.

·   Πρώτη εκ βιότοιο Δεκεμβρίου ώχετο Ναούμ.

Τή αύτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Φιλαρέτου τού Ελεήμονος.

Στίχοι

·   θνήσκει ό πάσαν αρετήν φερωνύμως,

·   Πάτερ φιλήσας, τον γε μήν οίκτον πλέον.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού αγίου μάρτυρος Ανανίου τού Πέρσου.

Στίχοι

·   Ανανίας σάρξ, πρός δέ σαρκός αικίας,

·   Αίσθησιν ως σάρξ ουδέ μικράν λαμβάνει.

Τή αυτή ημέρα, Mνήμη τού αγίου Αντωνίου τού νέου.

Ο Άγιος Ονήσιμος, ό αρχιεπίσκοπος Εφέσου, εν ειρήνη τελειούται.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις ό Θεός, ελέησον καί σώσον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ’

«Ο υπερυψούμενος τών Πατέρων Κύριος, τήν φλόγα κατέσβεσε, τούς Παίδας εδρόσισε, συμφώνως μελωδούντας, ο Θεός ευλογητός εί».

Ως θεοπτικώτατον, τόν Προφήτην έχοντες, χορείας εξάρχοντα, σεπτώς εορτάζομεν, ενθέως μελωδούντες, ο Θεός ευλογητός εί.

Σέ πνευματοκίνητον, επιγνόντες όργανον, καί λύραν θεόπνευστον, καλούμεν συλλήπτορα, τών ϋμνων μελωδούντες, ο Θεός ευλογητός εί.

Εστεψέ σε Κύριος, ως Προφήτην ένθεον, καί χάριν σοι δέδωκε, προλέγειν τά μέλλοντα, ώ πάντες μελω δούμεν, ο Θεός ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Πύλην αδιόδευτον, ο Προφήτης βλέπει σε, Παρθένε πανάχραντε, ήν μόνος διώδευσεν, ώ πάντες μελωδούμεν, ο Θεός ευλογητός εί.

Ωδή η’

«Σοί τώ Παντουργώ, εν τή καμίνω Παίδες, παγκόσμιον πλέξαντες, χορείαν έμελπον, Πάντα τά έργα, τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, είς πάντας τούς αιώνας».

Αϋλον αυγήν, τής αρχικής Τριάδος, Προφήτα Θεώμενος, μέλπεις γηθόμενος, Πάντα τά έργα, τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Iεροπρεπώς, τήν ιεράν σου μνήμην, Προφήτα θεσπέσιε, τιμώντες ψάλλομεν, Πάντα τά έργα, τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Νεύρωσον Αγνή, τόν τής ψυχής μου τόνον, λυθέντα τοίς πταίσμασι, καί τοίς παθήμασιν, όπως υμνήσω, Παρθένε τόν σόν τόκον, καί υπερυψώ σε, τήν κεχαριτωμένην.

Ο Ειρμός

«Σοί τώ Παντουργώ, εν τή καμίνω Παίδες, παγκόσμιον πλέξαντες, χορείαν έμελπον, Πάντα τά έργα, τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε, είς πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ’

«Ησαία χόρευε, η Παρθένος έσχεν εν γαστρί, καί έτεκεν υιόν τόν Εμμανουήλ, Θεόν τε καί άνθρωπον, Ανατολή όνομα αυτώ, όν μεγαλύνοντες, τήν Παρθένον  μακαρίζομεν».

Επί γής ισάγγελον, πολιτείαν έσχες αληθώς, καί νύν εν τοίς ουρανοίς, σύν Αγγελικαίς, χορείαις εσκήνωσας, περί τό φώς τό τρισσοφεγγές, ού εμφορούμενος, εποπτεύεις τούς υμνούντάς σε.

Σέ Θεώ προσάγομεν, υπέρ κόσμου, Μάκαρ πρεσβευτήν, δυσώπησον εκτενώς τή προφητική, παρρησία χρώμενος, δούναι πιστοίς αγαθοπρεπώς, τήν διαμένουσαν, αιωνίαν απολύτρωσιν.

Θεοτοκίον

Ως Θεόν γεννήσασαν, καταλλήλως τε καί προσφυώς, καλούμέν σε οι πιστοί, θεηγορικώς, Θεοτόκον άχραντον, παναληθεί κλήσει τόν σεπτόν, τόκον σου σέβοντες, Παναγία Mητροπάρθενε.

Ο Ειρμός

«Ησαία χόρευε, η Παρθένος έσχεν εν γαστρί, καί έτεκεν υιόν τόν Εμμανουήλ, Θεόν τε καί άνθρωπον, Ανατολή όνομα αυτώ, όν μεγαλύνοντες, τήν Παρθένον  μακαρίζομεν».

Η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.